آذر رفاقت یا عدالت؟
به گزارش آذر به نقل از ایسنا، دومین جلسه رسیدگی به اتهامات اکبر طبری معاون اجرایی سابق حوزه ریاست قوه قضاییه و متهمان دیگر این پرونده، بامداد چهارشنبه ۲۱ خرداد ۹۹ به ریاست قاضی بابایی در شعبه پنج دادگاه کیفری یک استان تهران انجام شد.
در این دادگاه طبری به نکته ای اشاره نمود که قابل تامل است. طبری در این دادگاه درباره اموال، املاک و وجوه کلانی که از طرف فرهاد مشایخ و حسن نجفی به وی داده شده بود با ااشاره به اینکه با آنها دوستی بیش از ۳۰ ساله دارد، اظهار داشت: «اگر من ۸۰۰ میلیارد هم بخواهم این برادرانم می دهند و اگر کل لواسان و کارخانه اش را بخواهم به نام من می کند. این رفاقت است. اگر شما از این دوستان ندارید به من ارتباطی ندارد. اگر آنها نیز از من بخواهند من نیز برای آنها انجام می دهم!»
بعد از انتشار این خبر در افکار عمومی و به خصوص فضای مجازی چند سوال از طرف مردم عنوان شد که قابل تامل است:
۱. به قول رسول قهرمانی نماینده دادستان که در همان دادگاه خطاب به طبری اشاره کرد که “آقای طبری گفتند که این افراد دوست داشتند تا به من پول بدهند کاملا درست است آقای طبری محبوب دل های متهمان اقتصادی بودند”. همین پاسخ هوشمندانه نماینده دادستان این سوال را به ذهن می رساند چرا شخصی در رده های بالای قضایی کشور باید محبوب دل های متهمان اقتصادی باشد؟
۲. بیشتر مردم که در شرایط کنونی با انواع و اقسام مشکلات ریز و درشت دست و پنجه نرم می کنند و چنین دوستان دست دل بازی ندارند و در اتاق امثال طبری هم همیشه به رویشان بسته است باید چه کنند؟ آیا مردم باید مثل آن کارگر شرکت نفت خودرا دار بزنند یا مثل آن جانباز محتاج خودسوزی کنند تا امثال طبری همچنان با رفیق بازی خود سرمایه های کشور را به یکدیگر پاس بدهند؟
۳. اکبر طبری گفته که “اگر دوستانش بخواهند او هم برایشان چنین کاری انجام می دهد”. باتوجه به مقام قضایی و نفوذی که طبری در قوه قضاییه و برخی دیگر از دستگاه ها داشته آیا اگر دوستانش می خواستند به خاطر این رفاقت دیرینه در پرونده ای اعمال نفوذ نمی کرد و یا کل قوه قضاییه را به نام رفقایش نمی زد؟
۴. با وجود چنین بده بستان هایی آیا دیگر جایی برای اجرای عدالت و احقاق حقوق از دست رفته مردم باقی می ماند؟ آیا رفاقت بر عدالت ارجح بوده است؟
منبع: آذر
