آذر: «حاج قاسم صد بار در معرض شهادت قرار گرفته بود؛ این دفعه اوّل نبود، ولی در راه خدا، در راه انجام وظیفه، در راه جهاد فی سبیل الله پروا نداشت؛ از هیچ چیز پروا نداشت؛ نه از دشمن پروا داشت، نه از حرف این و آن پروا داشت، نه از تحمّل زحمت پروا داشت. بیست وچهار ساعت فرض کنید در فلان کشور گذرانده، نوزده ساعت کار کرده! با این، با آن، بنشین، مجاب کن، استدلال کن، حرف بزن. چرا؟ به جهت اینکه او را به یک نتیجه ی مطلوب برساند؛ برای خودش که کار نمیکرد، برای [تحقّق] آنها کار می کرد؛ حاج قاسم این جوری بود» 1398/10/18 این جملات قسمتی از توصیف رهبر انقلاب درباره حاج قاسم در نخستین سخنرانی بعد از شهادت اوست.
به گزارش آذر به نقل از ایسنا، پایگاه اطلاع رسانی KHAMENEI.IR به مناسبت دومین سالگرد شهادت شهید سپهبد حاج قاسم سلیمانی، در گفتاری از سردار محمد شیرازی، ریاست دفتر فرماندهی معظّم کل قوا، به بررسی گوشه هایی از مراودات نظامی شهید سلیمانی با رهبر انقلاب پرداخته است.
در این گفتار آمده است:
این شهید عزیز و خوشبخت ما، سپهبد حاج قاسم سلیمانی (رِضْوانُ اللّه تَعالی عَلَیه، قَدْ قَضی نَحْبَهُ وَ أَوْفَی بِعَهْدِهِ وَ لَقِیَ رَبَّه، هَنیئاً لَه) حقیقتاً به اهدافش رسید. این شهید همانطور که خودش می خواست و مطالبه می کرد، یک فرمانده و جلودار بود که در متن کار و در میدان بود و به «فرمانده میدان» هم معروف بود.
شهید سلیمانی در طول جنگ بعنوان بسیجی وارد شد و بعنوان یک فرمانده لشکرِ موفّق شناخته شد. پس از جنگ، ایشان مدتی در منطقه کرمان بعنوان فرمانده لشکر ثارالله و فرمانده ارشد سپاه در استان ماموریت پیدا کرد و چند سالی که در آنجا حضور داشت، خیلی خوب عمل کرد. یکی از اشکالات آن منطقه شرارت هایی بود که در آن می شد و اشراف زیادی روی این شرارت ها نبود. دستگاه های مربوط در حوزه حل این مسائل مشکلاتی داشتند، ولی این عزیز وقتی وارد متن کار شد، مطالعه کرد و متوجه شد مشکل این جوان ها چیست و چرا به این سمت کشیده می شوند. مشکل را پیدا کرد، بعد سرانشان را خواست و اظهار داشت که من این شرارت ها را تحمل نمی کنم، آنها بایستی جمع و تمام شود. من آمده ام با شما جلسه بگذارم و با خودتان طرح موضوع کنم، نظر خود شما را بشنوم و برای این قضیه از شما کمک بگیرم. این قضیه باید حل شود. نحوه ورود ایشان به قضیه خیلی زیبا بود. همین اقبال و پذیرش ایشان، برای آنها خیلی مهم بود. شاید تا آن موقع کسی این جور با آنها مواجه نشده بود. به همین جهت، پذیرفتند که واقعاً کمک کنند و درخواست سردار سلیمانی را تامین کنند. قول وقرارشان را گذاشتند، مشکلاتشان را هم گفتند، سردار هم وعده داد که من به این مشکلات رسیدگی خواهم کرد، ولی شرطش این است که شما از اسلحه و جنگیدن دست بردارید و کنار بگذارید. آنها وعده کردند و به وعده شان هم وفا کردند. عناصرشان آمدند یکی یکی اسلحه هایشان را به سردار سلیمانی تحویل دادند.
وقتی که کارش در آن منطقه به اتمام رسید، در فرصتی من به کرمان رفتم. موقعی که می خواستم به تهران برگردم، ایشان باخبر شده بود و به فرودگاه تشریف آورد و چند دقیقه همدیگر را دیدیم. ایشان گفت پیغامی برای حضرت آقا دارم. سلام برسانید خدمت ایشان، عرض کنید که سلیمانی می گوید من کارم را در کرمان انجام دادم و هیچ مشکلی هم ندارم، شما هم نگران نباشید. من اینجا در دانشگاه تدریس دارم و دارم کارم را انجام می دهم. همین را به عرض حضرت آقا برسانید. این پیغام موجب شد که حضرت آقا تدبیری کنند. فرمانده کل سپاه را خواستند و فرمودند برای آقای سلیمانی فکری بکنید تا از ایشان استفاده بشود که منجر به حضور ایشان در تهران و مسئولیت نیروی قدس شد.
ایشان، با مطالعات قبلی و تجاربی که داشت در این میدان وارد شد و حقیقتاً یک کارِ نشد را شد کرد؛ البته، با تدبیر حضرت آقا و با همت همه عزیزان و دست اندرکارانی که پای کار آمدند و کم هم نبودند. همه، حتی مسئولان هم آمدند که در رأسشان شخص حضرت آقا نهایت همراهی و اشراف را داشتند. جوان های منطقه هم به ایشان لبیک گفتند و پای کار آمدند و کمک کردند و از این جهت تقریباً نخستین بار بود که چنین اجتماعی برای مبارزه با ظلم و ستم در منطقه شکل می گرفت و تا آن زمان یک کار این چنینی نشده بود. کار مقاومت شکل گرفت و الان اثرات این حضور جهادیِ در صحنه و مقاومت در مقابل ستمگران مشهود است؛ در صحنه اخیر در منطقه سوریه، آمریکا رسماً وارد شد و با عنوان داعش عناصری را به کار گرفت که مجهز، با برنامه و با پشتیبانیِ تام وتمام بودند. این پس از آن جنگ های قبلی بود که در منطقه خصوصاً با جمهوری اسلامی ایران انجام شده بود و این دفعه هم به یاری خداوند جلوی آن گرفته شد. وضعیت و مشکلاتی که در ماجرای سوریه وجود داشت، آنچنان سخت بود که مسئولان محلی تقریباً از این که بشود کاری انجام داد، ناامید بودند. جمهوری اسلامی هم نماینده تام وتمامش، آقای حاج قاسم را به آنجا فرستاد. ایشان هم در حالتی که دیگر هیچ امنیت و اعتباری نبود که کسی بتواند خودش را سالم به سوریه برساند، داخل معرکه شد. در ابتدای کار هیچ سازوکاری نبود، ولی به لطف خداوند و با همت جوان ها، مقاومت شکل گرفت و کار پیش رفت. سرانجامش را هم دیدید که حرکت آمریکایی ها شکست خورد. این هم جزو کارهای برجسته ای بود که انجام شد و دراین زمینه حقیقتاً باید اظهار داشت که به جز فرمانده کل قوا که به کار مشرف بودند، کسی ابعاد کارهای حاج قاسم را نمی داند؛ رهبر انقلاب می دانند حاج قاسم چه کسی بود و واقعاً چه کرد.
حضرت آقا می فرمایند، ایشان را باید در جلسات می گشتیم و پیدا می کردیم. نمونه بارزش در محضر حضرت آقا بود؛ وقتی حاج قاسم سلیمانی تهران بود و کاری داشت، می آمد محضر حضرت آقا و در نماز ایشان شرکت می کرد. دأب ایشان این جور بود که انتهای صف می ایستاد. حضرت آقا هم پس از نماز روالشان این جوری است که برمی گردند و با تک تک افراد از همان جلو سلام وعلیک می کنند. بعد که تشریف می آوردند و خارج بشوند، آن انتهای صف، یک بار می دیدند که آقای حاج قاسم سلیمانی ایستاده است. ایشان هم نمی ایستاد که حضرت آقا بروند نزدیک، می آمد جلو.
من از آخرین دیداری که با هم داشتیم خاطره ای دارم. این شهید عزیز آمده بود بیت و وقتی می خواستند بروند، من خدمت ایشان رسیدم و احوالی پرسیدم. پس از احوالپرسی، مطلبی را با ایشان در بین گذاشتم. به ایشان گفتم برنامه ای در دست بررسی می باشد که از نیروی قدس تشویقی بشود، می خواستم ببینم نظر نهایی شما چیست؟ آن روز واقعاً چهره حاج قاسم لبخندی داشت که تابه حال ندیده بودم. اصلاً انگار روی پای خودش بند نمی شد. خیلی خوشحال بود و حال خوشی داشت. ایشان فرمود بهترین تشویق برای نیروی قدس، دیدار با حضرت آقاست. شما یک دیدار بگذارید و بچه های نیروی قدس بیایند خدمت حضرت آقا و دیداری داشته باشند، بهترین تشویقِ آنها همین است، این را دنبال کنید. خیلی زیبا بود. بعد بلافاصله فرمود خوب است شما این دیدار را در فروردین ۹۹ پیش بینی کنید. به نظرم آن روز، ۱۰ دی بود. من در آخرین کلام به ایشان عرض کردم آقای حاج قاسم، در عراق خبرهایی است، آنجا مشکلاتی مطرح است. ایشان باز با همان حال خوش خندید و گفت آقای شیرازی! ما همیشه از قِبَلِ این مشکلات است که برایمان گشایشی حاصل می شود. این آخرین صحبت بود و رفت.
از شاخصه های این شهید عزیز، عدم تعلق ایشان به دنیا بود. نیروهای مسلح ضوابطی دارند که اگر امتیازی، نشانی، مدالی، چیزی به کسی داده شود، حسبِ بخشنامه، یک تعلقات مادی مختصری هم دارد. دراین زمینه، همکاران ما در نیروهای مسلح همیشه مشکل داشتند و می گفتند حاج قاسم هیچ گاه این پیوستش را -به قول خودشان- نمی گیرد و اگر تشویقی باشد، می گوید اگر از جانب حضرت آقاست، من می گیرم، ولی پولش را نه، اگر پولی هست خودتان به کسی که نیاز دارد بدهید.
مسئولان نیروهای مسلح بواسطه عملکرد خوب ایشان -که در حقیقت بهترین عملکرد را ایشان داشت- پیشنهاد دادند که عالی ترین نشان نظامی (ذوالفقار) به ایشان داده بشود. فرمانده معظم کل قوا این پیشنهاد را بلافاصله تصویب کردند. حالا مشکل ما این بود که چطور به آقای حاج قاسم بگوییم که این نشان برای شما تصویب شده است؛ چون حال او را می دانستیم. بنده چند باری که با ایشان تماس داشتم و صحبت کردم، ایشان منکر می شد و می گفت نه، نیازی نیست. نشان برای چه؟ نشان را می خواهم چه کار کنم؟ من نیازی به نشان ندارم، من چه کار کرده ام که بخواهم نشان بگیرم؟ بالاخره من به ایشان عرض کردم این نظر حضرت آقاست و خود ایشان می خواهند نشان را به شما بدهند. ایشان، تأملی کرد و گفت به یک شرط می آیم. گفتم چیست؟ گفت شرطش این است که من قبلش حضرت آقا را ببینم. من عرض کردم حالا شما تشریف بیاورید، ما عرض می نماییم محضرشان. روز موعد رسید و ایشان آمدند و بعد از آن که حضرت آقا تشریف آوردند، محضرشان عرض شد که ایشان چنین درخواستی دارد و می خواهد قبلش حضرت عالی را ببیند. حضرت آقا فرمودند بگویید بیاید. ایشان آمد و رفت خدمت حضرت آقا. صحبت کوتاهی انجام شد و بعد بیرون آمد و حضرت آقا فرموده بودند که صورت گیرد. ابتدا عرض کرده بود که حضرت آقا من نیازی به نشان ندارم، نیازی به تشویق ندارم، اصل کار من رضایت حضرت عالی است، همین قدر که احساس کنم شما راضی هستید، برای من کافی است، من واقعاً نیاز به چیز دیگری ندارم. این را از ته دل می اظهار داشت که «واقعاً نیازی ندارم». مشی او این بود، ولی حضرت آقا چون اراده کرده بودند، فرمودند مانعی ندارد و تعابیری گفته بودند که ایشان راضی شدند. یکی از نکاتی که تابه حال نگفته ام و حالا فکر کردم که اظهار شود، این است که ایشان به حضرت آقا عرض می کند که حضرت آقا! مگر شما که این همه کار کرده اید، کسی به شما چیزی داده؟ ما که کاری نکردیم؛ این نگاه ایشان بود. واقعاً همه نگاه و توجه او به اشارات حضرت آقا بود که در متن کارش این نشان داده می شد.
قاعده و روال این است که هر کسی هر کاری می خواهد بکند، یک سازوکاری دارد؛ یک وقت این سازوکار برقرار است، خب این هنر نیست که آدم برود یک کار جاری انجام بدهد یا یک کاری را تقویت کند. چیز مهمی نیست، اما یک وقت یک کاری نشده، تازه دارد ایجاد می شود، کار نویی است -آن هم در این وسعت، وسعت فراتر از کشور، یک کار بین المللی است، خیلی جوانب دارد و جوانب مختلف را باید دید؛ بخش سیاسی، بخش نظامی که متن کار ایشان بود- همه این ها را باید توجه کند و حواسش باشد. من در این بخش ها، صحنه هایی در ذهنم هست و خاطراتی دارم که واقعاً آنچنان کار سخت بود که هر کس بود، دوام نمی آورد و در نهایت می گفت وقتی امکانش نیست، من دیگر تکلیفی ندارم. تکلیف تا وقتی است که توانایی باشد. قاعدتاً این جوری برخورد می کند. ایشان نه، وجودش را می گذاشت به جهت اینکه این کار باید بشود؛ چون اراده انجام و ماموریت را می دید و اهتمام می کرد.
برمبنای قانون اساسی، کارِ نهضتی و کار در زمینه مقاومت، مسئولیتش مثل تعدادی از مسئولیت های کلان نظام به عهده رهبری است و رهبر انقلاب شخصاً این کار را باتوجه به جوانبش هدایت می کنند؛ ولی مشی حضرت آقا اتکاء به مسئولان کشور در حیطه اختیاراتشان بود و هر سیاستی می خواست گذاشته شود، هر کار اصلی ای می خواست صورت گیرد، در چهارچوب خودش و از مسیر خودش دنبال و اجرائی می شد. رهبر انقلاب در بُعد هدایت، در بُعد ساماندهی کلان، در بُعد مسائل خاصِ برخی از مناطق که عموماً بیرون از کشور بود، مشی خودشان را اعمال می کردند. قسمتی از کارها در داخل کشور به عهده مسئولان ذی ربط کشوری بود، قسمتی از کارها در نیروهای مسلّح به عهده نیروهای مسلح مثل وزارت دفاع بود. هر کسی در این حیطه ها برمبنای ماموریت خودش و مصوباتی که ابلاغ می شد، وظایفش را انجام می داد. شخص آقای حاج قاسم هر موقع به دیدار با حضرت آقا احساس نیاز می کرد، دنبال می کرد؛ یعنی دیدارهای رسمیِ آنچنانی نداشت و خیلی به ندرت بود، ولی هر جا گیر می کرد، یک جوری اهتمام می کرد گیر را رفع کند. آن جایی که از دست مسئولان برمی آمد، مزاحم حضرت آقا نمی شد؛ یعنی واقعاً بنای این را نداشت، ولی جایی که دیگر به هر علتی نمی توانست و شرایط برایش تنگ می شد، به ایشان مراجعه می کرد. البته، تلاش می کرد به تعبیر خودش وقت حضرت آقا را نگیرد و یک جوری در همین مسیرها و فرصت ها و شرایطی که پیش می آمد به حضرت آقا مراجعه می کرد. چرا، دیدار هم داشت و البته لطف حضرت آقا هم به ایشان خیلی زیاد بود. فراتر از کاری که ایشان به عهده اش بود، گاهی اوقات حضرت آقا لطف و بزرگواری می کردند و از نظرات ایشان استفاده می کردند.
انتهای پیام
منبع: azar22.ir
