به گزارش آذر نشریه فارین پالیسی در گزارشی تحلیلی با تاکید بر اینکه تحریم های جدید دولت ترامپ ضد ایران در دراز مدت به آمریکا صدمه می زند، نوشت: انتظارها این است که ایران سختی این تحریم ها را تحمل کند تا اینکه در مقابل آن تسلیم شود.
به گزارش آذر به نقل از ایسنا، نشریه فارین پالیسی در ادامه گزارش خود نوشت: مایک پمپئو، وزیر امورخارجه آمریکا در هفته ای که گذشت اعلام نمود که واشنگتن معافیت های نفتی ایران را تمدید نخواهد کرد که گامی دیگر برای افزایش فشار اقتصادی بر تهران به شمار می آید. هدف از این تصمیم جدید که از آغاز مه اجرایی می شود، این است که چین، ترکیه، کره جنوبی، هند و ژاپن خرید نفت از ایران را متوقف کنند و ایران یکی از اصلی ترین منابع درآمد خویش را از دست دهد.
این اقدام در کوتاه مدت تأثیرگذار خواهد بود و صادرات نفت ایران را کاهش خواهد داد. خریداران بزرگ در این چند کشور که هنوز از ایران نفت خریداری می کنند با بی میلی واردات نفت خود از ایران را کاهش خواهند داد. هرچند بعید است که به علت نبود جایگزین کافی، در دسترس و مناسب خرید آنها به صفر برسد اما آنها احتمالاً از یک خودکشی مالی از راه زیر پا گذاشتن تحریم های آمریکا دوری خواهند کرد.
قطعا دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا پیروزی را فریاد خواهد زد. وی درست می گوید که آمریکا، هم اکنون می تواند از نظام مالی جهان بعنوان یک سلاح استفاده نماید. واشنگتن می تواند از تحریم ها برای به زانو درآوردن اقتصادها در دنیا بهره ببرد و آنها را به مأموران (مجازات) ناخوشایند سیاست امنیت ملی آمریکا تبدیل کند.
تهران هم در جوش و خروش تلافی است و تهدید به انجام آن می کند. ایران بیشتر از هر زمان دیگری احتمالاً به خروج از توافق هسته ای ۲۰۱۵ نزدیک شده است. اروپایی ها و دیگر حامیان این توافق خشمگین هستند. تمایل ناچیز آنها برای همکاری با آمریکا در مسائل امنیتی در حال کمتر شدن است.
تمامی اینها نتایجی است که دولت ترامپ آنها را پیش بینی می کند، بدون توجه به اینکه چه صدمه ای به طبقه فقیر کارگر در جهان وارد می شود و چه کسی هزینه افزایش قیمت های انرژی را متحمل خواهد شد.
دولت ترامپ در نهایت با سخت تر کردن وضعیت اقتصادی به دنبال منزوی کردن ایران است و می خواهد فشار کافی برای تحریک یک تغییر نظام را ایجاد کند. کاخ سفید می خواهد تعهداتی را به زور از ایران مطالبه کند تا این کشور از توسعه موشک ها، پشتیبانی از گروه هایی که واشنگتن آنها را تروریستی می خواند و بعلاوه سیاست های منطقه ای اش دست بردارد و برنامه هسته ای تهران را هم محدود کند اما بسیار بعید به نظر می آید که رویکرد دولت ترامپ در خصوص اعمال فشار حداکثری این نتایج را به دنبال داشته باشد.
تنها نتیجه ای که استراتژی جدید کاخ سفید، آن هم به صورت موقت به همراه خواهد داشت کاهش صادرات نفت ایران است. این پیروزی پوچ به قیمت بسیار گزافی تمام خواهد شد. امکان دارد ابتدا مشتریان بزرگ نفت ایران این واردات خویش را کاهش دهند اما صادرات نفت ایران به تدریج افزایش خواهد یافت و به جریان خود در بازار ادامه می دهد. بانکهای و یا شرکت های تجاری کوچک تر که ارتباط بسیار محدودی با آمریکا و اجرای تحریم های واشنگتن دارند، تراکنش های مالی خرید نفت (از ایران) را انجام خواهند داد. مسئولان در کشورهایی که از این سیاست آمریکا به خشم آمده اند هم به دنبال راه های دیگری برای انجام این معاملات خواهند بود. شرکت های ترکیه ای، چینی و هندی محتمل ترین کاندیداها برای این روش جدید بازرگانی هستند.
آمریکا هر چقدر هم که خواستار مؤثر افتادن سیاست اعمال فشارش باشد، نمی تواند تمام کسانی که تحریم های ایران را زیر پا می گذارند مجازات کند. واشنگتن نمی تواند همان اطلاعات بین المللی به اشتراک گذاشته شده و کمک های اجرایی را که در سال های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۵ در دوره تحریم های سخت ضد تهران مورد استفاده قرار داده بود، به کار گیرد. همزمان که نفت ایران راه خویش را به بازار باز می کند، ناظران به این نتیجه خواهند رسید که تحریم های آمریکا دیگر به اندازه کافی سخت نیست و این باور، انگیزه ها برای زیر پا گذاشتن آنها را بالا می برد. این وضعیت سیاست ترامپ در قبال ایران را کم اثر می کند. انتظار بسیار محتمل این است که ایران از سختی این تحریم ها را تحمل کند اما تسلیم نشود.
مشکل بزرگ دیگری که متوجه این استراتژی ترامپ است، این است که پیامی به جهان در خصوص این خواهد فرستاد که تمام تحریم های آمریکا، نه فقط تحریم ها ضد ایران دیگر اهمیت ندارند و هزینه گزافی برای آمریکا دارند. حالا با عنایت به گسترش نفوذ استراتژیک و اهرم جهانی چین، تضعیف ابزار تحریم به شدت کاری اشتباه است.
حتی با در نظر گرفتن نتیجه کوتاه مدت این اقدامات، زیر سوال بردن تأثیر تحریم های آمریکا کاری غیر معقول است. این، هسته سیاست آمریکا برای کشاندن کره شمالی پای میز مذاکره برای خلع سلاح هسته ای و تضعیف قدرت نیکولاس مادورو در ونزوئلا است. فشار اقتصادی همینطور از معدود ابزارهایی به شمار می آید که آمریکا می تواند ضد کرملین استفاده نماید تا به اهداف خود برسد.
نسل بعدی رهبران آمریکا می بایست با نتایج پر دردسر و مبهم این سیاست ها در دراز مدت دست و پنجه نرم کنند، درحالی که ابزار فشار اقتصادی هم ضعیف تر شده است. آنها باید اعتماد متحدان و شرکای آمریکا را به دست آورند تا با یکدیگر به مقابله با ایران بپردازند و برای بازگرداندن قدرت فشار اقتصادی آمریکا تلاش کنند.
